Inhoud
EEN opiniestuk is een argumentatieve journalistieke tekst die een onderwerp onderzoekt dat van belang is voor de publieke opinie, gebaseerd op de persoonlijke overwegingen van de auteur.
Het is een persoonlijke tekst en wordt, in tegenstelling tot een redactioneel artikel, altijd ondertekend door de auteur, die argumenten en evaluaties gebruikt om zijn mening over een bepaald onderwerp te ondersteunen.
Deze artikelen proberen bij hun lezers een kritisch gevoel over het onderwerp te wekken, waarbij ze aspecten en overwegingen benadrukken om het debat tot hun standpunt te beperken. Hiervoor gebruiken ze meestal verhalen, vergelijkingen en zelfs een zekere mate van poëtisch schrijven.
Opinieartikelen versterken de redactionele lijn van het medium waarin ze worden gepubliceerd. Ze vormen een van de meest gelezen delen van een journalistieke publicatie, aangezien persoonlijkheden uit de politieke, culturele of mediawereld meestal worden opgeroepen om hun standpunt en mening te delen.
- Zie ook: Nieuws en rapport
Structuur van het opiniestuk
De traditionele structuur van een opiniestuk omvat:
- Een opgave van redenen of redenen, waarmee hij zijn benadering van het onderwerp illustreert en de benadering van de lezer tot zijn standpunt moduleert.
- Een sluitingwaar biedt de conclusies om de lezer te overtuigen, en ze maken van een opiniestuk een argumentatieve tekst.
Voorbeelden van opiniestukken
- "De randen van de burgeroorlog blijven tellen" door José Andrés Rojo.
Geplaatst in het dagboek Het land van Spanje, op 21 november 2016.
De wens om te weten wat er is gebeurd, brengt mensen met zeer verschillende ideologieën samen
De wereld zal niet veranderen als we op dit punt ontdekken dat er een paar slimme Francoisten waren die de Manzanares-rivier overstaken een paar dagen voor de datum die historici tot nu toe als goed beschouwden, en dat ze zelfs Argüelles bereikten, waar er waren schermutselingen met de republikeinse strijdkrachten. Wat is uitgelegd, wat min of meer vaststaat door de geleerden van de burgeroorlog, is dat de troepen van het rebellenleger er pas in slaagden de rivier over te steken nadat ze de Casa de Campo hadden veroverd, en dat ze dat pas op 15 mei deden. November 1936, een paar maanden na de beruchte coup in juli. Het deed ze niet veel goeds. Madrid slaagde erin zich te verzetten en de oorlog sleepte zich voort.
Maar het blijkt dat er een paar kranten zijn die aantonen dat er een eerdere aanranding heeft plaatsgevonden, zoals deze krant gisteren meldde op haar Cultuurpagina's. Een aanval die niet ver ging en die geen solide positie wist te verwerven, zoals later gebeurde toen de Franco-troepen aankwamen in de Universiteitsstad en daar tot het einde van de oorlog verschanst waren. Is dit relevant en zal het het verhaal over de slag om Madrid veranderen? Zeker niet, tenzij er ander bewijs van groter gewicht verschijnt, maar wat er echt toe doet, is het feit om terug te gaan naar de documenten, onvermoeibaar aan de rand te blijven trekken, om verder te verkennen. Het verleden is altijd een enorm onbekend terrein, en velen behandelen het als iemand die op gehoor een complexe partituur speelt.
Wat deze documenten zeker laten zien, is dat, zowel in vrede als in oorlog, de waarheid vaak verborgen is: omdat het niet handig is, omdat het dingen gecompliceerd maakt, omdat het een ander beeld geeft dan het beeld dat we willen projecteren. De Republikeinen deden er niet goed aan te weten dat de Francoïsten zo snel waren gekomen, zeer kort na het begin van dat offensief in de hoofdstad, dat ze van plan waren de laatste te worden. En de Francoisten waren geïrriteerd dat (die ruches) hen hadden gedwongen zich terug te trekken. Het was een uitbarsting, gebruikelijk in een oorlog; toen het afging, betaalde niemand meer rente.
Behalve die weinigen die blijven graven en die blijven vragen, en die onvermoeibaar alle aanwijzingen najagen, zodat het verhaal van wat er steeds beter is gebeurd, past bij wat er werkelijk is gebeurd in die noodlottige (en chaotische) dagen. Veel van deze onvermoeibare toeschouwers maken deel uit van de Madrid Front Study Group (Gefrema).
Het is vermeldenswaard dat het in deze groep belangrijk is om te weten wat er is gebeurd, en om alles te onderzoeken en te verdiepen wat nog moet worden ontdekt en uitgelegd. Sommigen komen uit families die in oorlog waren met de rebellen en anderen zijn afstammelingen van de verdedigers van de Republiek of van degenen die gek werden om de revolutie te maken. De zusters kennen buiten hun respectieve ideologieën en, nou ja, het is een slimme manier om terug te gaan naar het verleden. Niet om lopende rekeningen te vereffenen: om hem beter te leren kennen.
- "Het gewicht van onzekerheden" gescoord door Gustavo Roosen.
Geplaatst in het dagboek De nationale van Venezuela, op 20 november 2016.
Colombia en de volksraadpleging over het vredesakkoord, Engeland en het besluit om de Europese Unie te verlaten, de Verenigde Staten en de presidentsverkiezingen zijn slechts drie gevallen waarin de verrassing het vermoeden heeft overwonnen, maar het zijn ook, en heel vooral, drie demonstraties van de groeiende afstand tussen politieke logica en de mensen, tussen het opstellen van de peilingen en het beeld van de echte en diepe percepties en aspiraties van de samenleving. Het resultaat van deze kloof, aangewakkerd door de vergeetachtigheid of onwetendheid van de mensen, is niets anders dan het ontstaan van wantrouwen, het opgeven van de verantwoordelijkheden van de burger bij politieke actie en de bloei van zeer uiteenlopende vormen van anarchie en demagogie.
Er zijn maar weinig dingen die mogelijk gevaarlijker zijn voor vrijheid en democratie dan het verlies van vertrouwen in politici, het gevoel dat mensen niet worden begrepen of zelfs worden misleid door degenen die ernaar streven hen te vertegenwoordigen of te leiden. Met name in Venezuela zijn sommigen van mening dat de voorstellen niet beantwoorden aan hun ambities als land; anderen, dat de aandacht is geconcentreerd op het politieke spel ten koste van de werkelijke belangen van de bevolking. In ieder geval groeien twijfels meer dan zekerheden.
Als gevolg van de eerste overeenkomsten tussen de regering en de vertegenwoordigers van de oppositie die in de Mesa de la Unidad zijn georganiseerd, hebben deze gevoelens onverwachts aan kracht gewonnen. Ondanks de poging om de strategie en de bedoelingen uit te leggen, wordt aangenomen dat de politieke vertegenwoordiging van de oppositie de ernst van de situatie en de urgentie van de oplossingen niet krachtig uitdrukt; dat het de politieke doelstellingen die het voorstelt en voorstelt niet bereikt; dat deadlines en doelen aangeeft die het niet kan volhouden; dat verspilt zijn politieke kapitaal en populaire steun; dat je niet doet wat je zou moeten doen om enthousiast te blijven; dat er een discours is binnen de dialoogtafels en een ander voor de straat; dat uitleg over toon en strategie niet overtuigend genoeg klinken. Mensen begrijpen onderhandelen, maar willen vooruitgang zien. Mensen wachten tot de problemen die op tafel liggen, zijn opgelost, niet omdat ze denken dat ze uniek zijn, maar omdat ze ze als onmiddellijk, als noodgeval beschouwen.
Het resultaat van dit verlies aan vertrouwen begint een proces te versnellen waarin de rimpel van hoop niet langer kan worden getrokken. Wie grenzen heeft gesteld aan zijn plan B voelt nu dat hij het niet kan blijven uitstellen. Vandaar de toename van emigratie. Vandaar bijvoorbeeld het groeiende aantal Venezolaanse artsen dat in Chili tests aflegt om in het openbare netwerk in dat land te werken. Vorig jaar waren dat er 338, dit jaar al 847. En net als deze doktoren, duizenden andere professionals en ondernemers die hun droom van kansen in het land annuleren om ze in het buitenland te zoeken. Door verbijstering kunnen velen de rimpel niet verder laten lopen. Er komt een tijd dat de echte redenen, die van de economie en de persoonlijke, niet meer geven. Het verlengen van de situatie put de hoop van mensen uit. En daartegen is het niet genoeg om de slogan te onthouden dat hij die moe wordt, verliest.
Het uitoefenen van politiek vandaag heeft meer dan ooit de noodzaak om de perceptie over mensen, hun motivaties, hun ambities, over wat het meest onmiddellijke en zichtbare is, maar vooral over wat diepgaand is, wat er wordt gezegd en wat wordt stilgehouden, wat wordt in het openbaar verklaard en wat privé wordt gehouden, wat wordt ontdekt in het bijzijn van anderen en wat wordt bewaard op het interne forum. Mensen correct interpreteren, hun ambities, hun motivaties, hun angsten, hun verwachtingen begrijpen, is daarom de enige manier om de samenleving te bereiken en erdoor begrepen te worden. Luis Ugalde zei het: "Democraten moeten de mensen informeren en ernaar luisteren, zodat de pijn en hoop van de bevolking aan het hoofd en de kern van de onderhandelingen staan." Als het de bedoeling is vertrouwen en hoop te koesteren, is die goede communicatie zonder twijfel een verplichte voorwaarde.
- Het kan u helpen: onderwerpen die van belang zijn om bloot te leggen
