Inhoud
Dekinesische taal Het is een onderdeel van non-verbale communicatie. Ook wel genoemd lichaamstaal, Het is fundamenteel en fungeert over het algemeen als een aanvulling op verbale taal, maar soms kan het net zo of belangrijker worden.
Kinesische taal omvat gebaren, blik, lichaamsbewegingen en houding. Bijvoorbeeld: een knuffel, een streling, een knipoog.
Er zijn werkterreinen waarin de kinesische taal een enorme relevantie krijgt, zoals acteren. Een tijdlang waren er zogenaamde "stomme films", die alleen verhalen vertelden door de gebaren en bewegingen van de acteurs. Charles Chaplin, Buster Keaton of Mary Pickford zijn enkele van de beroemdste exponenten van het domein van de Kinesische taal.
- Het kan u van dienst zijn: Connotatieve taal, Denotatieve taal
Voorbeelden van kinesische taal
Hier zijn enkele voorbeelden van het gebruik van kinesische taal; de expressieve waarde wordt tussen haakjes aangegeven:
- Blazen (ergernis, vermoeidheid)
- Open en sluit snel je ogen (schaamte, bescheidenheid)
- Zuchten (melancholie)
- Leg je handen samen onder de kin als gebed (in beroep gaan)
- Steek uw duim op (goedkeuring)
- Knipoog in het oog (medeplichtigheid)
- Schud je hand op en neer (gelijk aan 'opschieten')
- Schud je hand naar jezelf toe (gelijk aan ‘dichterbij komen’)
- Kruis de wijsvinger voor de lippen (gelijk aan 'stilte' of 'niet onthullen')
- Draai het hoofd horizontaal heen en weer (ontkenning).
- Beweeg het hoofd op en neer (bevestiging).
- Frons (teleurstelling of 'ik begrijp het niet')
- Geeuw (verveling, slaperig)
- Bedek uw mond met uw hand (gelijk aan 'ik zou het niet moeten zeggen')
- Lach (vreugde, komedie)
- Glimlach (gelukzaligheid, tevredenheid)
- Huilen (rouw)
- Blozen (verlegenheid, ongemak)
- Je benen kruisen (gelijk aan 'ik neem hier de tijd voor')
- Teken cirkels met je hand op de buik (gelijk aan 'hoe rijk' of 'hoe hongerig').
Over lichaamstaal
- Niet alle culturen delen hun gebarencodes. Er zijn opmerkelijke verschillen in gebaren bij het vergelijken van de oosterse cultuur met de westerse cultuur.
- Alles rondom het woord staat bekend als paralinguïstiek, een categorie die de fonische modaliteiten (inclusief stiltes en pauzes) en fysiologische of emotionele geluiden omvat. Zelfs de manier van aankleden en opmaken worden toegevoegd aan het communicatieve pakket van de Kinesische taal.
- Timbre, tone of voice en intensiteit zijn een belangrijk onderdeel van non-verbale communicatie. Het uiterlijk is ook niet alleen het uiterlijk van de spreker, maar ook het uiterlijk van de luisteraar. Binnen de fysiologie wordt gapen bijvoorbeeld vaak geïnterpreteerd als verveling of regelrechte desinteresse in wat er wordt gezegd, terwijl huilen duidelijk pijn of verdriet weerspiegelt, of zelfs vreugde of emotie.
- In onze basiscommunicatie nemen we heel vaak onze toevlucht tot lichaamstaal: we stoppen de bus door onze arm naar voren te strekken, maar we roepen de ober op door onze arm op te heffen: dit zijn gebaren met culturele instemming op een bepaalde tijd en plaats. We knikken ook of schudden ons hoofd.
- Op een tussenvlak tussen verbale communicatie en kinesische taal bevinden zich de zogenaamde quasi-lexische elementen: vocalisaties of onomatopeeën die bijdragen aan de zeggingskracht van de spreker, maar die per se lexicale waarde missen. Bijvoorbeeld: Mmm, Ugh!
